مامان فرشته های شیطون

مدتهاست دوست دارم درموردشاغل بودن خانوما بخصوص مادران شاغل ودغدغه هاشون بنویسم وشاید از میان خزعبلاتی که مینویسم یه نکته ای بدرد یه مامانی بخوره .

خوب اوناییی که سالهاست من رومیخونند میدونند من سه تا بچه بافاصله تقریبا سه سال دارم و واقعا روزهای خیلی خیلی بد و فاجعه باری روگذروندم ودر یک مقطعی فقط خواستم زنده خودم روبکشونم بیرون من اشتباهاتم رو براتون مینویسم هرچند مامانای الان خیلی بهتر مدیریت میکنند

-عدم کنترل استرس:

متاسفانه این عدم کنترل استرس یه درصدیش ارثی بود ودرصدیش بعلت عذاب وجدان،من هروقت بچه ها مریض میشدند از اینکه توی خونه نبودم ازشون مراقبت کنم شدید بهم میریختم و این خودش بحران مضاعف بوجود می اورد الان که نگاه میکنم میبینم خیلی خیلی بیشتر از مادرهای خانه دار به بچه ها رسیدگی میکردم اما خودم به حس بدم بال وپر میدادم و وقتی برای بچه ها حادثه ای رخ میداد اولش خودم روداغوون میکردم واین فقط باعث استهلاک من شد اگر تجربه الانم رو داشتم باید بچه رو مراقبت میکردم وبه محض بهبودی نسبی خودم رو ریکاوری وتقویت میکردم .

کمک نخواستن از دیگران:

مادرم همیشه به من میگه گل بی منت بارون وواقعا هم من همیشه کار بقیه رو قبول نداشتم و از صفر تا صد همه کارها رو خودم انجام میدادم از دکتر بردن و پارک بردن ولباس خریدن و............همیشه هم گریون ونالون بودم خوب توان من حدی داشت و من کم میاوردم.یه مدت که گذشت بالاخره پس از چند بار سپردن کار دست همسر و بردن بچه ها به دکتر و حتی لباس خریدن وپارک بردن کمی اوضاع بهتر شد بماند که سری های اول اصلا نتیجه خوب نبود بچه از تاب افتاده بود لباس کوتاه بودو یا یادش رفته بود بگه بچه کدوم دارو رونمیخوره و.........اما بالاخره باید دست از کمال گرایی برداشت

مهمونیهای مکرر:

توخانواده پرجمعیت ما مرتب مهمونی ودورهمی بود خوب من معمولا نمیرفتم اما باز همون تعداد کم باز باعث تحلیل توانم میشد اماده کردن سه بچه کوچیک تخس که هرکدوم باعث ازدست دادن انرژی من میشد و یا دعوت کردن مکرر بقیه به خونه درحالیکه شغلم جوری بود کل هفته سرکار بودم و باوجود کمبود وقت میخواستم عین بقیه دعوت بگیرم و قسمت فاجعه ماجرا دعوت گرفتن مکرر افرادی که سالی یه بار من رو دعوت نمیگرفتن وبالاخره سه سال پیش این ماجرای مهمونی دادن روجمع کردم چون واقعا برای کارهای عادی خودم هم الان محدودیت جسمی دارم.

خریدوسایل غیرکاربردی برای بچه ها وشلوغی خونه :

از اونجایی که همیشه عذاب وجدان داشتم مرتب مشغول خرید اسباب بازی و وسایل غیرضروری بودم که خونه پرشده بود از اسباب بازی و لپ لپ وانواع وسایل نقاشی وعلاوه بر اشغال فضای کل خونه باعث نامرتب بودن منزل وهدردادن منابع مالی بود از طرفی بچه ها همیشه پرتوقع بودند البته شرایط خانوادگی و بودن فرزندان همسن در کل خانواده وسبک زندگی اونها مزید برعلت بود مادر شاغل هم که حوصله بهونه گیری نداره سریع خرید میکنه البته باز چندسال پیش هرچند دیر اما باز این رویه روتعدیل کردم که شرایط اقتصادی هم باعث اون شده است.

تغذیه :

سخت ترین قسمت زندگی غذا درست کردن بود اولا بچه ها بد غذا بودند دوما منابع مالی کافی نبود اما بنظرم اگر سالهایی که خیلی فشار جسمی وروحی داشتم به جای خرید وسایل غیرضروری برای بچه ها از بیرون غذا میگرفتم آسیبهای جسمیم کمتر بود سال 97و98 بیشترین خرجمون تهیه غذا از بیرون بود که به برکت کرونا وبامدیریت زمان وبزرگتر شدن بچه ها وکمک حال شدن تقریا مشکل حل شد البته باز همیشه دغدغه خوب غذا نخوردن بچه ها روی مخم هست.

زندگی درجوار خانواده والدین:

اون چیزی که برام ملموسه افرادی که دور ازخانواده والدین هستند شاید کمک حال نداشته باشند اما فرزندان حرف گوش کن تر وآرومتری تربیت میکنند اما من در این زمینه خیلی بیفکری کردم وخیلی هم عذاب کشیدم هم بار مالی هم منتهای همیشگی و هم کمکهایی که دردسرش بیشتر از فوایدش بود.

مهمانهای سرزده:

رودواسی وپذیرش مهمانهایی که اصلا توجهی به شرایط کاری وزندگی افراد ندارند یعنی شما خسته وکوفته از سرکار برمیگشتی میدیدی یکی اومده خونه ات یا زنگ در میزدن.تنها کاری که ازم برمیاد اینه که هیچ وقت سرزده در خونه هیچکس رو نمیزنم چه برسه خانم شاغل باشه والبته باز هم با مقدمه چینی و بزرگ شدن بچه ها این مورد هم تقریبا حل شد هرچند متلک برخی ها شاملم میشه ولی دیگه مهم نیست.

خوب مشکلات بسیار زیادتری هم بوده و هست که فعلا چیزی به ذهنم نمیاد شما چه تجربه ودغدغه هایی داشتید ودارید؟

من از اون مادرهایی بودم که از روی اجبار رفتم سرکار و بارها استعفام رونوشتم مرخصی بدون حقوق گرفتم خودم رونیمه وقت کردم و.......اما الان از شاغل بودنم زیاد ناراحت نیستم چون نداری وفقر خیلی سخت تر از شاغل بودن هست .اگر شرایط مالی ایمن وکافی دارید تا بزرگ شدن بچه تون صبرکنید بعد سرکار برید الان باشرایط اقتصادی فعلی به شغل دوم فکر میکنم چون واقعا کارمندها درشهرستان هیچ مزایای ندارند فقط حقوق بخور ونمیر واصلا از مزایای شهرهای بزرگ اینجا خبری نیست وبه سختی زندگی بسیار معمولی ما داره اداره میشه.بازهم خدایا شکرالهی روزی هاتون پربرکت باشه

دیشب خواستم ململ کوچولو رو بخوابونم دیدم یه خرگوش عروسکی خیلی کوچولو خوابونده پیشش میگم بچه ات رو خوابوندی میگه این بچه من نیست مامانش رفته اداره خودش پیش منه قربون دخترم بشم مامان خودم از دختر عنکبوتی وقتی کوچولو بود نگهداری میکرد مامانم میگفت اگه تو کوچه بچه گربه با مامانش رد میشد میگفت :بی بی (مامان بزرگ )نگاه گربهه مامان داره یا اگه مامانم ماهی پاک میکرد میگفت نگاه این ماهی بزرگه مامان ماهی کوچیکه است خلاصه دخملم از بس بی مادری کشیده بود اگه یه سنگ بزرگ و کوچیک میدید بزرگه مامان کوچیکه بود من قربون دخمل عنکبوتی لاغر برم توی یه هفته مریضی 1کیلو کم کرده شده شده 19کیلو.

ساعت 3/15از اداره اومدم آقامون باز هم مثل همیشه دیر اومد دنبالم و ما کلی متلک از همکارا شنیدیم خلاصه پیاده راه افتادم و اتفاقی یکی از همکارا ما رو دید و زحمت کشید تا سرکوچه مون ما رو رسوندو اومد دیدم بچه ها غذا نخوردند سریع غذا کشیدم و بعدش خیلی خوابم میومد ولی بچه ها حسابی خونه رو بهم ریخته بودند از بس من خوش شانسم روزی که خونه تمیزه مگس پر نمیزنه و روزی که خونه بهم ریخته گرگر مهمون میاد که آبرو من بره با هر زنگ تلفنی دلم هری میریخت که نکنه مهمون میخاد بیاد آخرش از ترس بلند شدم و کمی خونه رو جمع و جور کردم ساعت شد چهارونیم و دخمل کلاس اولی مشقاو تکلیفها رو اورد کمکش کردم تازه باش اسم و فامیل بازی کردم بعد دخمل سومی هم اومد مجبور شدم بازی حدس تصویر بذارم خیلی جالب بودچیزهای که دختر دومب میکشید ململ حدس میزد و بالعکس و من وسط بازی چرت میزدم وای بخاری روشن بود منم شب گذشته دو ساعت هم خوابم نبرده بود از دست سرفه های دختر دومی باز به زور خودم رو بیدار نگه داشتم نمازم رو خوندم و بعد شروع کردم درست کردن ناهار فردا که الان تموم شده و من اینجا دارم مینگارم و آقای همسر با سه دخملش هوس نان و پنیر و سبزی کردند بیچاره پنیر خریده بود اورد خونه تا پنیر کپک زده مجبور شد دوباره بره اونهم با اون همه خستگی که داشت حالا دارند شام میخورند بعد از سفره خانم حضرت رقیه (ع) بدجوری نون و پنیر و سبزی میخورند انگار تازه کشف کردند حالا هم وسط نوشتن دارم چرت میزنم واقعا زنها پاشون رو تو کفش مردا میکنن و گرنه زن باید خونه دار باشه نه کارمند .

صبح ساعت 6از خواب بیدار شدم نماز خوندم و تند تند شروع کردم به درست کردن پلو و آماده کردن وسایل بچه ها که برند مدرسه اصلا توان نداشتم خیلی خسته بودم خدائیش همسر هم کمک کرد ولی کمک آقایون دیگه معلومه.نا نداشتم برم اداره صبحونه هم نرسیدم بخورم سریع خان کوچولو رو رسوندم مهد اداره بعد رفتم اتاقم که جلسه داشتیم و بعد کارهای اداره اگر چه کار اداره آسونتر از کارهای خونه است اما همینکه از 7صبح تا 3بعداز ظهر مجبوری اداره باشی سخته.الان اومدم خونه ناهار خوردم کلی ظرف دارم خونه هم دوباره بهم ریخته میشه یادمه پیکاسو (دختربزرگم که عاشق نقاشیه) وقتی 3سالش بودو از اینکه من میرفتم اداره و اون رو پیش عمه اش میذاشتم شاکی بود یه روزگفت :خدا لعنت کنه اونی که گفت مامانها برند سرکار اون روز من خندیدم اما تلخی احساس دخترم همیشه همراهم هست.