مامان فرشته های شیطون

دوستای عزیزم این روزها خیلی غمگینم دیشب که نتایج فرهنگیان اومد واقعا مستاصل شدم دختر دومی با اون همه عشق و توان واستعداد وفن بیان و تراز علمی و سوابق تحصیلی خوب نمره پایینی در مصاحبه گرفته و واقعا بهمون شوک وارد شد .نمیدونم شاید دلیلش این باشه که من دخترها رو زیادی صادق و راستگو و مثبت بار آوردم که پشیمون هم نیستم اما برای این مدل انتخابها شدیدا متاسفم.نمیدونم حکمت چیه ؟نه اهل سفارش کردن و ... هستم و نمیخوام ناشکر باشم اما ........

دوستای مجازی خوبم واقعا خسته ام .

ویدای عزیزم من کی باشم که بخوام تاییدت کنم عزیزم انسانیت ومهربانی وخوش قلبی گوهر گرانبهایی هست که آدمیزاد رو ارزشمند میکنه.

یکتای خوش قلب و نازنین همیشه هوای بقیه رو داری هر چند شاید بقیه زیاد متوجه نشن.

صدف خاله ببخشید که تلگرامم اصلا بالا نمیاد ممنونم که بهم سر میزنی دختر گوگولی و نازم.

نادیای خوش قلب قدر خودت و زندگیت رو بدون نازنینم .و اینکه همیشه اینقدر با محبت به بقیه کمک میکنی کار بسیار بزرگی هست.

مانای نازنین و رها جانم آرزوی خوشبختی براتون دارم.

تینا جان برات بهترینها رو میخوام و بدان که من آنقدر مثبت اندیشم که همیشه حتی دخترام هم شاکیند.

من مسلما برمیگردم اما همینجا از دخترای نازنین خودم که از دیشب تا حالا باعث ناراحتی و دلخوریشون شدم پوزش،می طلبم.

اما خدای مهربانم من واقعا خسته ام پناهم باش.بنده روسیاهی هستم که خودم رو به زور بهت وصل میکنم کمکم کن بپذیرم آنچه را نمیتوانم تغییر بدهم کمکم کن صبور باشم کمکم کن حالا که مادر ۳دختر واقعی و خاله چندین دختر مجازیم کمکم کن بتونم درست تصمیم بگیرم .اما دوستانی که ارزیاب شایستگی معلمی میشوید عنصر صداقت جوهر آدمیت است اگر بر پایه این عنصر جامعه بنا شد زیر بنا محکم می‌شود و اگر در جایی صداقت را زیر پا گذاشتیم و ظاهر اندیش،و متعصب بودیم نتیجه می‌شود جامعه نا بهنجار کنونی.

خدایا کمکم کن نرنجم و نرجانم کمکم کن بگذرم کمکم کن این دنیا وسختی هایش را به امید زندگی ابدی در جوار تو راحت تر سپری کنم.

کمکم کن فکر نکنم خیلی آدم خوبی هستم و از عیبهای بی شمارم غافل شوم.کمکم کن این فرزندانی که به خواسته ما پا به این زندگی گذاشته اند خوب و سالم و صالح باشند.خدایا چاره و دستاویزی جز دعا ندارم .به کجا پناه ببرم که سرزنش نشوم که دردم را درک کنند جز آغوش تو جایی رو ندارم.پناهم باش برای خودم دعا میکنم خدایا پناهم باش.

حالم بهتر شد بر میگردم.

برقها رفته اما هنوز فضای هال خونه بابا خنکه و قابل تحمل .روز سه شنبه از سفر برگشتیم که حتما سفرنامه رو مینویسم سفر خوبی بود خدا رو شکر و واقعا یکی از بهترین سفرها شد البته از نظر من که دیگه کمال گرا نیستم.

روز چهارشنبه رفتم سرکار .ساعت ۱اومدم خونه و استراحت و طبق روال عصر چهارشنبه ساعت ۵اومدم پیش مادر شب پیشش بودم و صبح بهش پیشنهاد دادم ناهار بریم خونه ما که خوشبختانه قبول کرد منم سریع دست بکار شدم زرشک پلو با مرغ پختم و دخترها هم سالاد آماده کردند.(اکثر خواهر برادرها نیستند یا راهی پیاده روی اربعین شدند یا شیرازند.بخاطر همین باید به جای همدیگه از مادر مر اقبت کنیم) .به خواهرم هم که تنها بود گفتم ناهار اومد .

بعد ناهار خواهر رفت و من مامان رو بردم حمام وقبلش با روغن سیاهدانه ماساژش،دادم و بعد توی وان گذاشتمش و حسابی ترگل ورگلش کردم و به یاد بچگی خودم میفتادم که وقتی آب می‌ریخت روی موهام میگفت دستش بکش صورتت تا تمیز بشه حالا من بهش،این جمله رو میگفتم .هی روزگار آدمیزاد وقتی سنش میره بالا برمیگرده به دوران کودکی که به تنهایی از پس کارهاش بر نمیاد واین خیلی غم انگیزه.

بعد از حمام موهاش رو بافتم موهایی که خیلی کم پشت شده ولی رنگ حنایی زیبایی داره.

بعد عکسش،فرستادم تو گروه خواهر برادرا نوشتم مامان خوشگل آماده رفتن سر قراره.

داداش کوچیکه اومد و راهی آرامستان شدیم .اونجا پیش بابا نشستیم و زیارت عاشورا گوش،دادیم و هوا شدیدا شرجی و گرم بود .بعد برگشتنی داداش ما رو برد کنار ساحل گردوند و آب هویج بستنی گرفت .و بعد برگشتیم خونه بابا و چون هیچکی شرایط،اومدن پیش،مادر رو نداشت من ۲۴ساعت بعد رو هم متقبل شدم و الان در خدمت مادرم.

مادر الان خوابه و من هنوز ناهار آماده نکردم غذای مادر خیلی کمه در حد چند قاشق و من سعی میکنم وعده ها رو بیشتر کنم .دارم به این فکر میکنم ببرمش یه طب فیزیکی و توانبخشی چون واقعا مادر شرایط عمل سنگین‌تعویض مفصل رو نداره و از طرفی یادش میره رعایت کنه.و از طرفی درد امانش رو بریده و مسکن ها کمترین تاثیر رو دارند .

دوستای گلم اول برا شماها در مشهد دعا کردم بابا امیر دریایی عزیزم و خانواده بزرگوارشون،دختران مجازی قشنگم چه قدیمی ها و چه جدیدی ها،خواهران مجازیم و همه دوستان دوست داشتنی ام .از امام رضا خواستم واسطه بشن و از خدا بخوان برای همه تون بهترینها رو رقم بزنند.در پناه خدا باشید .

سلام دختر خوش قلب تینای نازنین اینکه وبلاگ من رو میخونی و برام کامنت میزاری واقعا خوشحالم میکنه و واقعا ازت ممنونم چون کامنتتون خصوصی بود اینجا برات نوشتم آرزو میکنم این دوستی ماندگار باشه هر وقت دوست داشتی بیا و برام بنویس و منم مثل یه دوست ندیده عزیز بهتون جواب میدم .الهی حال دلت خوب باشه و یه زندگی قشنگ آرووم و زیبا داشته باشی .هر جای این دنیا هستی زیر سایه و چتر خدای مهربان هستی خدایی که بسیار مهربانست و برای همه مون وقت داره و هوامونو رو داره در پناه خدا باشی قشنگم الهی بهترین روزهای زندگیت از همین لحظه شروع بشه و هر لحظه خوشبختی و شادی و سلامتی ات افزون بشه. اگر برات امکان داره کنار دوستان خوبت بمون که دوست خوب تمام زندگی هست.

درحالی مینویسم که پیش مامان هستم با وجودی که هر هفته عصر چهارشنبه تا غروب پنجشنبه پیش مادر هستم باز یادش نمیمونه و فوبیای این رو داره که شب پیشش نباشم .ما بعد از بیماری پدر یه لحظه هم مادر رو تنها نزاشتیم وبیش از ۸۰ روز این روتین ادامه داشته اما استرس مادر از کجاست نمیدونم.

هنوز هتل برا مشهدمون اوکی نشده و تمام تلاشهای همسر بی نتیجه موند ولی خوب بالاخره یه جای خوب پیدا میکنیم .دخترها رو دوساله مشهد نبردیم و دوست دارن برند.دیگه براشون هتل مهم نیست این خیلی خوبه.سازگاری بهترین راه رضایت و حال خوب هست .همیشه که دنیا بر وفق مراد نیست.اینکه من تو سن ۴۷سالگی به این مرحله رسیدم اما دخترهام خیلی زودتر از من بهم حس خوبی رو میده.اینکه به اون بلوغی رسیده اند که خودشون رو با بقیه مقایسه نمی کنند خیلی عالیه.اینکه تو بین خانواده حسرت بقیه دخترها ی همسن خودشون که خونه و ماشین رو پدرشون براشون گرفته مسافرتهای خارج میرن نمیخورند برام دلنشین هست تلاش برای رسیدن به یک زندگی بهتر وظیفه هممون هست ولی اینکه بخوایم هی زندگیمون رو مقایسه کنیم نتیجه ای جز حال بد نداره پس درحالیکه تلاش،میکنیم شکرگزار باشیم و انشاالله دسته گل های من هم یه روزی به همه آرزوهایی که به صلاحشون هست برسند و همین طور همه فرزندان ایران زمین اصلا کل کره خاکی.

امروز که اومدم پیش مادر انگار بسیار غمگین بود با کمک خواهر وهمسرم سوار ماشینشون کردیم و رفتیم دم ساحل دور زدیم بعد خواهر پیشنهاد داد بریم پیش یکی از خواهرها که من از مادر پرسیدم دیذم بی میل نیست به خواهر زنگ زدم گفتم شرایطش رو داری ما بیایم اگر خسته ای یا هر دلیل دیگه ای راحت باش که گفت نه بیاین. ما هم رفتیم بعد به این خواهر قول داذه بودم یه روز برم کمدش رو مرتب کنم از چیدمان من خوشش میاد.منم تا رسیذم افتادم به حون کمدش و بقیه هم که خبردار شدن اومدن خونه خواهر و بنده خدا شام املت و دال عدس و نیمرو اماده کرد هر چی اون اشپزی دوست داره من مرتب کردن لبتسها رو دوست دارم😅

بعد اخر شب حس کردم مادر خسته هست و سریع اومدیم خونه بابا و دختر داداشم که ۱۱ساله هست گفت میشه من امشب پیش شما بخوابم گفتم اره عزیزم خیلی هم خوشحال میشم.

خلاصه الان در خدمت مادر هستم .

پی نوشت :

دختران مجازی قشنگم براتون از ته دلم دعا میکنم روزهای خوبی پیش روتون باشه سلامت باشید و تنتون به ناز طبیبان نیازمند مباد.

الهی حال دل همه مردم دنیا خوب باشه و هر کس باعث ناامنی و استرس و دلهره مردم میشه به راه راست برگرده تا دنیا جای قشنگی برای همه باشه انشاالله

دوشب هست همین موقعها یاد بابا میفتم و حالم بد میشه همش میگم من کوتاهی کردم کاش زمان رو از دست نداده بودم درست تر فکر کرده بودم و هی خودم رو ازار میدم خیلی دلم میخواد راجع به بابا بنویسم اینکه در هر دوره از زندگی چطوری بودیم چقدر چالش داشتیم الان که دارم فکر میکنم بابام با توجه به شرایط،زندگیش سطح تحصیلاتش که فقط دو سه جلسه رفته بود مکتب بعد نزاشته بودن بره اونهمه استعدادش اونهمه دوبیتی هایی که حفظ بود که من همیشه باهاش مشاعره میکردم با دوبیتی جوابم میداد اون قصه هایی که توی بچگی برامون تعریف میکرد و....چقدر بابای به روزی بوده اما من قدر نمیدانستم اخ بابا چقدر جای خالیت امشب توی ذوق میزد اولین دورهمی خارج از خونه بدون تو و ان غم ،بابا جان دلم تنگه و نفسم تنگ تر

در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست

می رسم با تو به خانه،از خیابانی که نیست

می نشینی روبه رویم خستگی در میکنی

چای می ریزم برایت توی فنجانی که نیست

باز میخندی و میپرسی که حالت بهتر است؟

باز میخندم که خیلی...!گرچه میدانی که نیست

شعر میخوانم برایت واژه ها گل می کنند

یاس و مریم می گذارم توی گلدانی که نیست

چشم می دوزم به چشمت،می شود آیا کمی

دست هایم را بگیری بین دستانی که نیست؟

وقت رفتن می شود با بغض می گویم نرو

پشت پایت اشک می ریزم در ایوانی که نیست

میروی و خانه لبریز از نبودت میشود

باز تنها میشوم با یاد مهمانی که نیست

رفته ای و بعد تو این کار هر روز من است

باور اینکه نباشی کار آسانی که نیست

پی نوشت : دوستان مجازی عزیزم ممنونم از کامنتهای پرمهر وهمدردیتون .

ببخشید اگر تلخ مینویسم اینجا تنها پناه تنهایی های من هست

دیروز بعد از نوشتن این پست به دخترام گفتم بیاید بریم پیش مامان میدونستم بخاطر دل من بله رو گفتن و تا اماده شدن باباشون هم از جلسه ها وکارهای خلق الساعه برگشتند و ما رو رسوندند خونه بابا و خودشون رفتن به امور مملکت برسن😂😂😂

هوا گرم و باد گرم موسوم به تش باد (آتش) در حال وزیدن بود ولی همه روی بالکن نشسته بودن انگار مادر غروب خیلی بی قرار بوده و درحال رفت وآمد خواهر کوچیکه پرسیده چیزی گم کردی اونم گفته بود اره ولی شما نمیتونید پیداش کنیدو بی قرار پدر بوده .دایی کوجیکه و خواهر بزرگه و دختر خواهرم و خواهر وسطی هم بود و پسر عمه با وفایی که همیشه به پدرم سر میزد کلا عمه های من خیلی نازنین بودند زیاد منزل ما میومدند و ما خیلی بهشون انس داشتیم روح همه شون شاد باشه.که فرزندان مهربانی هم از اونها به یادگار موندند.

خلاصه خواهر کوجیکه یه ریز اشک میریخت و من دیدم که صحبتهای بقیه که در مورد ناتوانی و ...افراد نه چندان مسن فامیل که اکثرا بخاطر سکته مغزی در بستر هستند داره خواهر کوچیکه رو به فنا میده دستش رو گرفتم به بهانه گرما بردم توی هال .و دختر وسطیم رفت بغلش کرد ویه دل سیر خواهرم گریه کرد و گریه در خانواده ما مثل خمیازه واگیره منم کمی ابغوره گرفتم و بعد خودم رو جمع کردم بعد داداشها کم کم اومدن و مجلس از اون حالت دراومد و بقیه هم اومدن توی هال.منم که این روزا داره سریال سالهای دور از خانه پخش میشه به یاد قدیما میشینم نگاه میکنم اون قسمت هایی که اوشین ۸سالش هست و زیاد کار میکنه دختر کوچیکه میگه ردش کن بد آموزی داره😂😂بعد میگه خوب بجه بودی اینها رو نگاه کردین تا اینقد اذیت شدید🤭🤭

ورژن اوشین با اختلاف سنی کمی بیشتر دوربرمون بود شاید هم دیدن این سریالها ما رو قوی تر کرد که از شرایط سخت خودمون رو بیرون بکشیم و حداقل مستقل بار بیایم.

بعد برگشتیم منزل همسر به درخواست دخترها ما رو برد دوری کنار ساحل زدیم و از شعبه بستنی معروف کنارتخته برامون بستنی گرفت که دختر بزرگه ترجیح داد به جاش نودل کره ای بگیره که همسر کاملا مخالفه و میگه ضررداره بماند که همسر استاد اوردن خوراکی های ممنوعه در منزل هست خلاصه اومدنی من خوابیدم و دختر بزرگه سرگرم درست کردن نودل و بعد روش خیار میریخت😉 دلم خوشه این خیار اثرات مواد افزودنی رو شاید خنثی کنه.

صبح دوباره نتونستم پاشم شب قبلش ازمایشهام رو برا خواهرزاده ام فرستادم که نوشت خاله برو آهن تزریق کن .

به سه تا از دوستای بیمارستان پیام دادم پزشک داخلی دارید که بکیشون سریع نوشت بله کد ملیت بفرست برات نوبت بگیرم خدا حفطش کنه و نوشت ساعت ۹میاد منم ساعت رو روی هشت ونیم تنظیم کردم و خوابیدم توی خواب داشتم با بابام از یه راهی میرفتیم که ساختمون های فراوانی در روستای زادگاه پدر بود و پدر داشت میفتاد و من و اون تنها بودیم و هر جه داداشهام رو صدا میزدم صدا بهشون نمیرسید و...تا اینکه داداش کوچیکه اومد .

بیدار شدم تا ساعت هشت وبیست دقیقه هست و همکارم پیام داده هشت وتیم بیمارستان باش به همسر زنگ زدم من رو رسوند خودش رفت جلسه و دکتر برام آهن نوشت با یه حال بدی اومدم بیرون یکی از مریضا نگران اومد گفت دکتر جیز بدی بهتون گفته خندیدم گفتم نههه حال ندارم خیلی مهربونیش به دلم چسبید سلانه سلانه رفتم پذیرش و داروخونه و بعد اورژانس ویزیت مجدد و بستری موقت .من هیچ وقت توی بیمارستان خودم رو معرفی نمیکنم تا همکاران معذب نشند اما دوست قدیمیم که سوپروایزر بود من رو دید کلی کنارم موند تزریق سرم دوساعت ونیم طول کشید و همسر هم اومد و رفت پذیرش و صندوق کلا خانواده هم خبردار نشدند .خدا کنه این بی حالی زود برطرف بشه کمرم بشدت درد میکنه و احتمالا بخاطر یکجا خوابیدن باشه .کلا شده ام عین ماشینمون که یه جاش تعمیر میشه یه جای دیگه اش تعمیر لازم میشه😂

به امید اومدن روزهای قشنگ تو زندگی همه مون .این تزریق اهن یه قورباغه ای بود واسم که قورتش دادم.

کلافه ام اما نمیدونم چرا؟ صبح نتونستم از سر جام پاشم یه خستگی بی دلیل یه اندوه عمیق یه سردرگمی عجیب.

دلیلش رو نمیدونم توی ناخوداگاهم یه اتفاقی افتاده دارم مرور میکنم .

یه برنامه سفر ریختم واسه مرداد اول که اصلا پیش فروش بلیط قطار رو اصلا خبردار نشدم وخیلی شانسی یه ربع بعد از باز شدن سایت متوجه شدم نگم با چه مکافاتی بلیط گرفتم و اینقدر هول هولکی که برا برگشت چهار روز بعد رفت تونستم بلیط،بگیرم انقدر اذیت شدم و تونستم پنج تا بلیط برای قطارهای درب وداغون که اصلا دلخوشی از کوپه هاش ندارم بگیرم اونم با نرخ ۸میلیون و ... یعنی یه سفر معمولی بخوایم بریم هم کلی دردسر داریم هم نصف حقوق یکماه رو باید بلیط بگیرم از اونطرف چون امکان انتخاب تاریخ نداشتم خورد تو اوج کارهای همسر از طرفی هتل اداره شون که اونم باید کلی هزینه اش بدیم هنوز جور نشده و از طرفی شوق و ذوق دخترا برای اون هتل برام مهمه وگرنه من کلا برام مهم نیست.شاید همه این مسایل باعث شده حس کنم انطور که میتونستم تلاش نکردم که یه زندگی بهتری رو بسازم و شاید علت کلافه بودنم همینه.

از طرفی چند شب پیش یکی از اطرافیان که کلا به برنامه نداشتن و نالیدن و....معروفه برگشت به من و همسر گفت شما اصلا بلد نیستید زندگی کنید و..... خیلی اذیت شدم اما همسر لبخندی زد وگذشت اما دلم میخواست بگم عزیزم شما از اونهمه کمکی که وسط زندگیت توسط بقیه انجام شده توهم ورت داشته که ما بی برنامه ایم.اما سکوت بهترین چیز بود ادم نمیدونه روزگار چی براش رقم زده.خدا رو شکر تا الان شریف و با عزت نفس زندگی کردیم حالا اینکه ملک واملاک انچنانی نداریم خوب خدا رو شکر اویزوون هیچ کس هم نبودیم.و سعی کردیم نه انچنان زندگی کنیم که انگار تا ابد ماندگاریم و نه انقدر بی برنامه که به فکر فردا نباشیم.

روزگار با ما سر ناسازگاری داشت اما خدا رو شکر منت هیچکس روی سرمان نیست .باشد که روزگار خوب هم برسد هر چند شاکریم و از اینکه دختران بی حاشیه و فهمیده ای نصیبم شده بالاترین مکنت است خدا را هزاران بار شکر.

چند روزی هم به فکر ارتباط با روح بودم هی مطلب خوندم و خوندم اخرش هم هیچی .

نمیدونم اگر زمان به عقب بر میگشت سخت تر کار میکردم یا نه؟ اما هر چه فکر میکنم اخر تنبلی هم نکرده ام پس چرا اینقدر از دست خودم شاکیم.

ببخشید اگر توهمات ذهنی من اذیتتون میکنه اما باید به خودم یاداور شوم به داشتن بهترین ثروت و ان هم خانواده قشنگم و خدا رو شکر کنم و برای خوشبختی و سعادت دختران نازنینم وداشتن ارامش کنار همسرم دعا کنم.

امروز همه جیز را به خدا میسپارم باشد که برایمان بهترین ها رو رقم بزند.

شاید هم دلیل این پریشانی گرمای شدید جنوب هست که خانه نشینمان کرده و سنگینی و سردی کولر گازی مغزم رو منجمد کرده .امروز بی رحمانه به خودم ستم کردم و همسر هم کمک کرد و انهم خوردن انواع ات واشغال ها که بعنوان تنقلات باخودش اورده بود و دخترها خواب بودن و من واون بعد از ناهار به حساب همه شون رسیدیم .بنظرم وزنم بسیار بالا رفته و برگشتن به وزن قبلی کار بس طاقت فرسایی هست.

آخبش خوب شد که نوشتم هر وقت میرم آرامستان میگم چیه این انسان اینهمه تلاش و اخرش هیچ اما خوب هرکسی نغمه خود میخواند ومیرود دلم میخواد وقتی از کالبد خاکی رها میشوم کار بر زمین مانده نداشته باشم دلم میخواد سرزمین های ندیده را ببینم دلم میخواد یه نام نیک از من به جا بمونه هر چند که بالاخره همه ما به دست فراموشی سپرده میشویم ولی خوب بودن و خوب زیستن تنها کاری هست که از دستمان بر می آید خدایا کمکم کن نه با نگاهم نه با کلامم نه با رفتارم و نه با نیتم باعث اذیت هیچ موجودی چه ناخواسته و خدای ناکرده خواسته نشوم تو حواست بهم باشه این روزها خیلی فراموشکار شدم.

پینوشت:

دوستان عزیزم که برام خصوصی مینویسید خوشحالم که هستید وبهم سر میزنید بهترینها در انتظارتون باشه.