مامان فرشته های شیطون

توی ذهنم روزی ده تا پست مینویسم اما میام وبلاگ رشته ذهنم پاره پوره هست و هیچی یادم نیست.

بعد از دو هفته دیشب بالاخره ساعت ۱۱خوابم برد و تونستم صبح زود قبل اذان بیدار بشم چکار کردم هیچی .هوای بیرون که همچنان گرم بود واصلا بوی پاییز که هیچی بوی بهار هم نمیده .غر نزنم بی خیال .ساعت سه ونیم نصف شب بیدار شدم اول واتساپ رو چک کردم بعد وبلاگ گردی بعدش،نماز خوندم و بعد دوتا تخم مرغ آب پز کردم برا صبحونه که پروتئین بدنم تامین بشه.بعدش،گاز رو سابوندم اونقد سابوندم باز هم اون چیزی که میخواستم نشد گاز رو که پاک میکردم به دست آوردهای زندگیم هم فکر میکردم یه ذهن شلوغ پلوغی دارم داشتم کلاهم رو قاضی میکردم که راضی باش دیگه .همش حس قربانی بودن نگیر هر جا لازم بوده سعی خودت رو کردی هر چند بدون برنامه. بی خیالش ....

امیدوارم زود هوا خوب بشه حداقل صبح بشه تو بالکن خونمون جا بندازم و صبحونه بخورم عشق من هم نون گرم و چای شیرین و پنیرشوره یعنی حکم او آر اس رو داره در واقع اما خوب این اضافه وزنه لذتش رو کوفت میکنه تقریبا ۱۵روزه چای شیرین و نون و پنیر نخوردم.دغدغه هام زیاده مادر

دختر کوچیکه رفت مدرسه میگه از خودت کار نکشی ها برام هم دعا کن امتحانم خوب بدم دورش بگردم دختر کوچولوی قشنگم کی بزرگ شدی انرژی خونه مون.

دختران ارشد هم هیچ تصمیمی نگرفتن و در پروسه پیر کردن من و داغون کردن خودشون کاتالیزوری عمل می کنند.این تصمیم به موقع نگرفتن ارثیه هم از طرف من هم از اون وری.

میگم قدیما که ما میرفتیم مدرسه از یه کلاس مثلا ۳۰نفری تا برسیم دیپلم معمولا می‌شدیم ۲۰تا ۲۵تا یعنی این وسط به عده از قطار تحصیل پیاده و وارد قطار زندگی و ازدواج و...می شدند.بعد دیپلم هم معمولا هم ۱۰نفر میرفتن دانشگاه و از اون ده نفر هم ۵تا میرفتن سرکار .بد هم نبوده یه جورایی تکلیفشون مشخص میشد البته بماند که شرایط خونه های باباها اون موقع کجا و الان کجا .الان تقریبا هر دختری واسه خودش دختر شاه پریون هست حتی در وضعیت مالی پایین معمولا فشارها رو پدر ومادر تحمل می‌کنند که بچه ها تا میشه اذیت نشن.اما نکته اصلی اینجاست که قدیما ما نمیدونستیم تو خیابون بغلی بقیه چطوری زندگی می کنند همه چی یه جورایی خصوصی و حریم داشت و آدما راحت تر زندگی میکردن انگار همه عین هم هستند حداقل تو منطقه ما اینطوری بود شایدم من زیادی سرم تو مجله و رمان های صدمن یه غاز بوده ؛ اما الان طرف میدونه که مثلا در این لحظه خاله عروس دختر دایی ترامپ صبحونه داره کله پاچه میخوره راستی الان آمریکا ساعت چنده؟ اصلا ترامپ دختر دایی داره؛ تو آمریکا الان کله پاچه هست .ایشش،من که اصلا کله پاچه ندوست مثال زدما.ای بابا.(خوددرگیری)

چی میخواستم بنویسم چی شد خودمم هم نمیدونم چی نوشتم.

دارم از کم خوابی غش میکنم.خدا جون روزی لا یحتسب لطفا .توکه نمیتونستی چرا اینقدر آدم آفریدی اضافه کاری کن لطفا سهم ما رو بده تا آخر ساعت اداری لطفا

در پناه حق باشید.الان یادم اومد قرار بود در مورد حق الورده بنویسم باشه برا پست بعدی

چند شب پیش که رفتم پیش مامان نوبت خواهر بزرگ بود اما دیدم بنده خدا بد جور گیر افتاده دختر محصلش که سال آخر دبیرستان هست دوست نداشت شب بیاد خونه بابا و خوب حق هم داشت از طرفی باباش برای کاری توی شهر نبود دختر بزرگه خواهر هم شوهرش شیفت شب بود اما پسر ۷ماهه اش سرما خورده بود و انتظار داشت مامانش از بچه پرستاری کنه چون می‌ترسید تب کنه بنده خدا خواهر سردرگم و مستاصل بود من که رفته بودم فقط به مادر سر بزنم پیشنهاد دادم خواهر بره خونه و من پیش مامان موندم .چون هیچی با خودم نبرده بودم بین لباس‌های مامان یه لباس جدید نپوشیده پیدا کردم و پوشیدم شب اونجا موندم از ساعت ۱۰شب که خاموشی زدیم تا ساعت دو شب هیچکدوم خوابمون نبرد خواهر بنده خدا صبح ساعت ۷اومد و من برگشتم خونه واسه همین دیشب فقط ۴ساعت موندم بعد چون به دخترا قول داده بودم بردیمشون بیرون خوب قبلش من یه فلاسک دمنوش آماده کرده بودم که برم خونه بابا و مامان رو ببرم دریا اما مامان مهمون داشت و نشد.

خوب چون معمولا دمنوش فقط کنار دریا میجسبه بقیه تو خونه بابا دمنوش نخوردن ومنم که اونجا با خوردن سوهان و حلوا رژیم ده روز کنترل شده رو به فنا داده و تلافی همه این ده روز رو با خوردن سوهان و حلوا دراوردم که مدیون خودم نشم .بنابراین یه عالمه دمنوش خوردم تا اثرشون بره خوب وقتی همسر با دخترا اومدن من رو بردن همسر باید میرفت اداره ما هم یه گوشه خلوت کنار ساحل پیدا کردیم دریا حسابی عقب رفته بود و ساحل آرووم و خلوت و دلنشین بود ماه هم هنرنمایی می‌کرد همینکه زیرانداز پهن شد دوتا بالشتک توی ماشین هم آوردم نوبتی روی پای دخترها خوابیدم قشنگ دمنوش ها من رو در حالت خلسه ای دل انگیز برده بودن دخترها با هم حرف میزدن و من فقط صدا می‌شنیدم اما اینکه چه می گفتند اصلا متوجه نمی‌شدم قشنگ وقتی چشمم باز کردم ۴۰دقیقه گذشته بود و همسر برگشته بود و دختران گرامی بنده رو دست انداخته بودن که این هم تفریح ما با مامان خوب خونه میخوابیدی.اما اینقدر اون ریلکس شدن حالم رو خوب کرد که تمام فکرها و دغدغه هایی که صبح داشتم سر ظرف شستن با فرستادن صلوات به روح پدرم سعی می‌کردم هم کنترل کنم هم شاید ثوابی به روح پدر برسه رو شست و برد خدا رو شکر.

دارم فکر میکنم والله چکاریه من میام این جا غر میزنم مردم اینقد خودشون مشکل دارند حوصله غرهای امثال من رو ندارن.

برای اینکه پستم خیلی عاری از غر نباشه بگم که دختر بزرگه روزانه قبول شده اما میگه به رشته علاقه نداره حالا خدا رو شکر خودش انتخاب کرده داشت مینداخت گردن من که ناک اوت شد والله مادر باید اقتدار داشته باشه.

دختر دومی که وقتی جیک جیک مستونش بود فکر زمستونش نبود الان داره غصه میخوره اما خوب پشیمانی دگر سودی ندارد نه حاضره پشت کنکور بمونه نه بره رشته پیام نور که قبول شده ضمنا موقع انتخاب رشته کلا پنج تا انتخاب کرده که انتخاب چهارمش قبول شده.

آقا حکایتی داریم با این بچه ها .

باز خدا رو شکر دختر کوچیکه کم کم با مدرسه اخت شده و یه دوست هم پیدا کرده که از قضا دوست همسر هست خوب یادمه اون موقع که دختر بزرگه دنیا اومده بود زیاد میدیدمش و مجرد بود به شوخی قرار بود دختر بزرگه رو بدیم بهش و سالها شهر ما نبود الان که همسر گفت دخترش همکلاسی دختر کوچیکه هست خندیدم گفتم چقدر زمان زود میگذره ها.و البته خوشحالم بالاخره دخترم از توی کلاس یه دوست پیدا کرده که باب دلش هست.

آقا این پست هم باز همش شد غر .دیگه ما رو ببخشید .

ببینم میتونم تمرین کنم کمتر فکر کنم کمتر غر بزنم شما هم دعا بفرمایید.

دردهای ستون فقرات تا رعایت میکنم بهتره اما خوب باید درست بشینم درست بخوابم درست راه برم و اضافه وزنم رو کم کنم و مثبت اندیشی رو تقویت کنم باشد که رستگار شوم.

ممنونم از همه تون از راه حل هاتون واقعا قدردانم که برام وقت میزارید.در پناه خدای نازنین باشید.

این کامنت خیلی قشنگ بود از طرف یه انسان فرهیخته و خیلی خیلی خاص که برام خیلی عزیز و محترمه گذاشتم شما هم بخونیدش:

(حکایت گمشده توی یه جزیره رو شنیدی؟
طرف از خدا میخواد که کمکش کنه و نجاتش بده
یه قایق از دور میاد سمتش ولی باهاش نمیره و بهش میگه خدا نجاتم میده و کار تکرار میشه و ایشونم نمیره و همچنان منتظر بود خدا نجاتش بده
اون آدم توی اون جزیره میمیره و میره اون دنیا
از خدا میپرسه من ازت کمک خواستم چرا نجاتم ندادی
خدا در جواب میگه من چندبار برات یه قایق فرستادم چرا از فرصتت استفاده نکردی)

این مصداق همون حدیث هست که میگه خداوند روی زمین کارگزارانی دارد که بوسیله آنها نیاز مردم رو برطرف می کنند.

اما خوب این کارگزاران هم خانواده های دارند که معمولا خیلی از کمک به بقیه خوشحال نمیشن.با وجود اینکه در رفاه کامل هستند و شاید باعث یه سر سوزن ناراحتی بشه.کمک نگرفتن واسه همینه.حالا این کارگزار اعظم کلا یه کاری که انجام میده بخاطر کوچک بودن محیط و روابط،خیلی نزدیک همه با هم سریع خبر همه جا پخش میشه واسه بقیه رسیدن به هدفشون مهمه از هر راهی اما من سخته برام شاید کارمن غلط باشه اما خوب چکار میتونم بکنم تغییر سخته .و این شده جز شخصیتم.

باز هم ممنونم از اینکه برام وقت میزارید در پناه حق باشید عزیزانم

این رو قرار بود بنویسم واسه خودم که یادگار بمونه.

اون شبی بود که ایران موشکهاش رو روانه کرد من که کلا بی خبر بودم دختر دومی گفت آه مامان دوستام میگن ایران اسرائیل رو زده من زدم شبکه خبر .داشت مستقیم نشون میداد حالا فارغ از هر دیدگاه و نظری واکنش دخترها برام جالب بود:

دختر بزرگه در حالیکه به دقت نگاه می‌کرد گفت آخیششش دلم خنک شد حقش بود .

دختر وسطی با ریلکسی ذاتی اش گفت مامان زنگ بزن بابا تا یه عالمه هله و هوله بیاره و امشب آخرین هله و هوله ها رو قبل رفتن به اون دنیا بخوریم .

دختر کوچیکه مثل یه بچه گربه ناز که خودش رو جمع کرده بود و ترس از توی چشم‌هاش میزد بیرون گفت مامان واقعا چی میشه؟من میترسم.

نگاه این سه تا واسم جالب بود و آخر شب همه خوابیدیم و انگار هیچی به هیچی‌.

چون ما مرز دریایی داریم و کنار تاسیسات نفتی و....مسلما ریسک حمله بسیار بود اما صبح که بیدار شدیم هنوز توی همین دنیا بودیم و دختر بزرگم می خندید میگفت فقط یه ایرانی میتونه اینقد بی خیال باشه

برای تمام دنیا صلح و ارامش،،شادی و خوشبختی آرزو میکنم کاش همه کودکان دنیا شبها با خیال راحت به خواب برن و کابوسی نباشه .انشاالله

دریا ارووووم بود و اونقدر شفاف که شنهای زیر آب رو میدیدم دل به دریا زدم و رفتم و رفتم تا وقتی که آب به زیر چانه ام رسید شکوه و عظمت دریا من رو به یاد خالق دریا ميندازه و توی دل دریا جایی که من بودم و دریا بود و خدای دریا زمزمه کردم خدایا دوستت دارم بر من ببخش همه نافرمانیها رو که از سر تنبلی و جهالت است نه بخاطر لجبازی خدایا دختران مجازیم و واقعی ام را به خودت می سپارم و زیر لب تک تک اسم میبرم و چه جالبه که نود درصد اسمهاشون به حرف ا ختم میشه و عین یه نثر موزون با قافیه میشه.توی دریا به خدا نزدیکترم آسمون و دریا ،غروب خورشید هیاهوی بچه ها و مرغان دریایی دیدن کشتی ها و لنج ها و قایق ها از دور نقاشی بی بدیل خداوند برای بنده های غافلی چون من است به‌این کمردرد درود میفرستم که باعث شد مجبور بشم دوباره با دریا آشتی کنم و ازش لذت ببرم .زندگی لذت بردن از همین داشته های خدادادی هست و ما غافلیم.

حال دلتون خوش در پناه خدای مهربوووون

امروز تونستم حداقل ظرفها رو بزارم تو ماشین ظرفشویی و چند تیکه بزرگ هم بشورم ولی وسطش اینقد اذیت شدم که عصبی شدم

رفتم خوابیدم خوابم هم که میبره یا از صخره میرم بالا یا از تونل

اینا رو دیروز نوشتم امروز تونستم در حد یه فسنجون و پلو فعالیت داشته باشم فقط بخاطر دختر کوچیکه و گرنه انگار چند تا وزنه بهم وصله.اینها رو که مینوسم منتظرم بارانی نام(طوفان شن البته قشنگتره)بیاد بنویسه خوشحالم یه روز خوش نداری

باز هم خدا رو شکر این دردها نتیجه روی پای خودم ایستادنه پس برام دردناکه اما مقدسه .دوباره بهتر میشم همچنان از خونه کار اداره رو مدیریت میکنم و هنوز جانشینی ندارم .

همسر تو ثبت نام ماشین اسمش،دراومده اما خوب نقدینگی اولش،رو از یکی اشناهاشون گرفته باید سریع برگردونه داداشم حاضره قرض بده و بهم هم گفت اگه جور نکرد من بهتون میدم اما من نمیخوام بیشتر برم زیر دین .سخته آخه هر چند میدونم غریبه ها ازش قرض ،میگیرن اما من نمیتونم. احساس می‌کنم توی رودربایستی قرار میگیره.بی خیال هر که طاووس خواهد جور هندوستان کشد.دلمم هم میخواد کمک کنم اما نمیشه .کلا زندگی سخت شده اما اون سلامتی و آرامشه باز هم مهمتره.مامانم همیشه میگفت خودتون رو با پایین دستی ها مقایسه کنید الان توی رسانه ها میگن خودتون رو با بالا دستی ها تا پیشرفت کنید چه تناقضیاما من حس میکنم خودم رو با چند سال قبل خودم می‌سنجم.سال اول موتور هم نداشتیم یکسال حقوق رو نگرفتم پس انداز شد یه موتور دست دوم گرفتیم چند سال بعد موتور نو یعنی تا ۱۰ سال اول زندگی مشترک یه موتورسیکلت داشتیم که اون اواخر ۵نفرمون به زور جا می‌شدیم بعدش ۵سال یه پراید بعدش هم تا الان یه پارس .در مقایسه با خودمون پیشرفت اما در مقایسه با لندکروز و سانتافه و جک و...در اطرافیان فاجعهاما دسترنج خودمونه ارزشمنده تا الان گذشته بعدش،هم میگذره الحمدولله.

امیدم به فروش زمین موروثی بود که فعلا بعیده میدونم در آینده خیلی ارزشمند میشه اما ۲۰سال دیگه مثلا به چه دردمون میخوره اما خوب فعلا صبوری پیش گرفتم دستم خالی نیست اما نمیدونم تجربه کردید یا نه؟که امیدوارم تجریه نکنید وقتی اعتماد آدم خدشه دار میشه هیچی به حالت اول بر نمیگرده آدمها تا یه جایی سختی رو به امید راحتی آینده تحمل می‌کنند و اگه این وسط ضربه بهشون بخوره آدم سابق نمیشن اون ترسه باهاشون هست .باید توکل و اعتمادم به خدا رو ببرم بالا.پایان این قصه شیرین هست حتما .هیچ کار شریف و درستی بی نتیجه نمیمونه.

در پناه خدا باشید.

سه روزه به توصیه دکتر میرم دریا و توی آب راه میرم.

روز جمعه که رفتم خوب دریا ترافیک بود حسابی اما دریا مواج هم بود فقط،دو تا دختر نزدیک من بودند بقیه همش آقا بودند و کوچولوها اما حریم من حفظ،میشد حالا فکر کن من با لباس و روسری توی آب بودم و به مسئولان شهرم سلام ودرود می‌فرستادم که حداقل یه قسمت مخصوص خانوما پلاژ درست کردن چه قدر سخته براتون.من بعد از دریا باید یه چادر دور خودم بپیچم که لباس چسبیده به بدنم در کنار ساحل شلوغ رو بپوشونم.و با یه عالمه شن که به کفشام چسبیده برم توی ماشین و روی صندلی که یه پلاستیک چند متری و ضخیم روش کشیدیم بشینم و آخرش میرسم خونه تا میام پایین می بینم آب دریا بالاخره روکش صندلی رو خیس کرده .و بی خیال میام پایین و میرم سمت حمام با یه عالمه شن که همراهمه دوش،میگیرم و تمام.اینم پیاده روی در آب با اعمال شاقه.

دیروز هم رفتم باز دریا مواج بود چندا پسر بچه اومدن کنارم که دیدم یکیشون ابله مرغون داره شناکنان دور شدم من ابله مرغون نگرفتم فکر کنم کمر وگردنم که خوب نشه ابله مرغون هم بگیرم توی این سن و ملکوت بپیوندم یه جا هم رفتم تو آب یه دفعه انگار زیر پام خالی شد و یه گودال دریایی بود که مسلط،شدم به خودم با دوچرخه زدن رفتم تو ساحل و گرنه الان روحم در وبلاگ پرسه میزد .

اما امروز سر ساعت ۵عصر که راهی شدم به همسر گفتم سر ۲۰دقیقه خبرم بده دریا آرووم بود و زیبا .خورشید به رنگ یه پرتقال خوشرنگ و به شکل قرص جوشان خوشمزه توی آسمون در حال غروب بود و دسته های مرغ دریایی بالای سرم بودند و من غرق لذت به کشتی هایی که از دور توی اسکله مستقر بودند نگاه میکردم که یک پاراگلایدر اومد نزدیکمون اول فکر کردم دچار مشکل شده اما بعد متوجه شدم داره شیطنت میکنه به من نزدیک نمیشد اما انگار بچه ها رو می ترسوند سعی کردم ریلکس باشم اما فکرم رو مشغول کرد تهش زودتر از آب زدم بیرون که همسر هم چراغ داد که زمانت تمومه .خلاصه امروز هم بخیر گذشت.

به مسئولمون پیام دادم که یه نفر جايگزين برام پیدا کنند نوشته منتظر برگشت خودت هستیم.اما من میدونم تا اون آدم قبلی بشم چند ماه طول میکشه .اول از همه باید ۵کیلو اضافه وزن مه ایم ۳ماه بطور عجیب و غریب بهم اضافه شده رو کم کنم یه برنامه ریختم ۳روزه بهش وفا دارم قند و شکر ممنوع کالری بین ۱۲۰۰و حداکثر ۱۴۰۰و مصرف پروتئین و راه رفتن در آب و روزی ۱۰۰۰ قدم تو خونه راه رفتن.

دردها سر جاشه امیدوارم با استراحت بدنم ریکاوری بشه .کل این ۳روز که مرخصی هستم کار اداره رو با تلفن پیگیری میکنم اما برام کار محسوب نمیشه کلا مسئولان ما به حضور کار دارند نه به عملکرد.

دارم روزی ده تا جمله انگلیسی حفظ،میکنم .وقتی دخترهام با فیلم دیدن زبانشون خوبه پس منم میتونم.

زندگی خیلی بالا پایین داره الان که مینویسم روبرو مادرم اون نشسته نماز میخونه و من تقریبا خوابیده نماز خوندم.

نماز که چه عرض کنم چند تا خم و راست نشسته خوابیده بجا آوردم هر دو تا پاهام بی حس هستند شدید روانم بیشتر بهم ریخته.

دیشب که رفتم دکتر مادر هم بردم دکتر برا مادر توصیه کرد با وجودی که تعویض مفصل ضروریه ولی با توجه به ضعف مادر فعلا کجدار مریز سر کنید.

وبرای خودم گفت عمل کمر ضروری هست وقتی دید تمایلی به عمل ندارم گفت فقط روزی یکساعت میتونی بشینی با همه اینها دوست نداشتم باور کنم که اینقدر اوضاعم بهم ریخته هست.اما بود .

تا اینجا رو پنجشنبه نوشتم الان که می‌نویسم توی تخت دراز کشیدم صبح پا شدم برم سرکار اما بند بند وجودم از درد عجیب و غریبی حکایت دارد که خودم باور ندارم.خودم رو گول میزنم پاشو بابا چیزی نیست یه عالمه کار داری اما بدن یاری نمیکنه .فایده نداره این بدن دیگه کم آورده زیادی کار کرده اما به چشم هیچکس نیومده حتی به چشم خودم و دلم برای این جسم کبابه.

تصمیم سختی هست تغییر سخته حس مفید نبودن سخته.من هیچ وقت جسم قوی ای نداشتم اما میتونستم مشاور خوبی باشم بعنوان کاتالیزور در کارهای اداره برای برنامه ریزی امور ؛ اما نه خودم باور داشتم نه به خودم فرصتی دادم .دیگه برا این حرفها دیره.بهتره بپذیرم که شرایط همینه.کاری که دستم هست رو خیلی دوست داشتم اما در عین حال داغونم کرده بود به سرانجام نمی‌رسید. والان بخوام تحویل بدم سخته. کلی جلسه گرفته بودم که هنوز صورتجلسه اش رو تکمیل نکردم.ارسال نشده اما تهش میگم خوب که چی؟تونستی دردی از مردم کم کنی؟تونستی یه خدمت استاندارد به مردم ارائه بدی؟نهههههههههههههه

این نه تیر آخره و توانم رو میگیره.روزی که برگشتم اداره درخواست یه صندلی دادم اونم شفاهی نه کتبی قول دادن بخرن و الان بیش از ۱۰ماه هست که هیچی گفتم یه اتاق بدید من اونجا بتونم دراز بکشم نباید طولانی بشینم گفتند نداریم اما الان دو تا اتاق به دو نفر که سابقه نصف من دارند داده شده .بی خیال بابا مگه من کی هستم ؟مگه اداره بدون من نمی چرخه؟یه نیروی متمرد کمتر بهتر .

یه نیرو که بیخودی دلش واسه سیستمش میسوزه نبودش بهتر از بودنش هست.

یه نیرو که اول چالش ها رو میبینه و بن بستهاش،رو پیش،بینی میکنه به مذاق هیچکی خوش نمیاد.

اینا رو مینویسم که خودم رو راضی کنم حالا آش،دهن سوزی هم نبودم که راحت تر دل بکنم.اما یادمون باشه اگر جایی مدیر بودیم رزومه کارمندان رو در بیاریم این افراد ناتوان امروزی کوله باری از تجربه اند و بلد بودن راه و فرایند یه کار یعنی نصف اینکار انجام شده.اما کو گوش،شنوا.همه میخوان تجربه کنند و مصداق چندین چراغ دارد و بیراهه می‌رود بگذار تا بیفتد بیند سزای خویش.

اما من هی میخوام گوشزد کنم بابا دارید میفتید و بقیه بگن به توچه

هیی روزگار

بر ما گذشت نیک وبد اما تو روزگار

فکری به حال خویش کن این روزگار نیست.

جواب روزگار :به توچه ،تو برو فکر خودت باش فضول .

ببخشید خیلی غر زدم .

هر چی بیشتر وبلاگها رو میخونم متوجه میشم که در تمام سالهایی که فکر میکردم مشکلات موجود مال منه و کلا دچار سردرگمی بودم الان میبینم اه بقیه هم همینطور هستند .

مثلا من از اینکه کاری رو شروع کنم که آخرش مشخص نیست یا اینکه با افرادی کار کنم که کار رو اصلا جدی نمی‌گیرند و فقط ادای کار کردن در میارن و الکی چشم میگن ولی تهش هیچ کاری نمیکردن بشدت اذیت میشدم الان که به ۲۵سال کار کردنم نگاه میکنم متوجه میشم دلیل اینهمه نارضايتي درونیم خود کار کردن نیست بلکه یا حس میکردم اون کار اصلا فایده و ثمره نداره یه جورایی سمبل کاری و مستند سازی الکی بوده یا اینکه اصلا کاره چارچوب و قوانین مشخصی نداشته .ماندگارترین جایی که کار کردم پست قبلیم بود که تقریبا شاید ۴۰درصد کارش به خودم مربوط بود البته راستش بخواین ۷۰درصدش رو خودم میتونستم انجام بدم وانجام میدادم و اون ۳۰درصد هم با مدارا کردن و یه جورایی با خون دلی که سال اول خوردم و جا انداختم افتاد رو روال و آخرش بخاطر آسیب جسمی و روحی بالاخره گذاشتمش کنار و چقدر اون تغییره سخت بود .اما کار فعلی متاسفانه ۷۹درصدش به بقیه مربوطه و من باید یه هماهنگ کننده باشم که اعتراف میکنم پس از ده ماه هر چی جلسه گرفتم و گلوم پاره شده کار پیش نمیره کاری که نتیجه و ثمره اش خدمات مستقیم به مردم هست اما کارها چنان پیچ خورده که شدیدا حالم ناخوشه.توی کارهای کارشناسی که من باید باشم اصلا خبر نمیشم چون متاسفانه کارها رو روال نیست افراد خیلی خوب و متین و نازنینی که مدیر هستند بی تجربه و نامربوط هستند و اصلا هر چی میگم زبونم متوجه نمیشند و من بشدت خسته ام از نظر جسمی و بالاخص روحی.و احتمالا دیگه نتونم ادامه بدم چون بشدت سلامتی حسم و روحم در خطره.

دیروز یکی دیگه از همکارام انصراف داد بعد از ۱۳سال یه همکار پرکار و آروم و بی حاشیه خیلی راحت رفت اموزش،پرورش و استخدام شد واقعا حیف بود خیلی کاری بود اما قدر زر زرگر شناسد و آب از آب تکان نخورد و این برای من که از همه قدیمی ترم دردناکه.تربیت هر کدوم از اون نیروها و مهارتشون سالها زمان برده و براحتی دارن از سیستم بخاطر فشار روحی و معیشتی از بدنه سازمان جدا میشند طی ده ماهی که برگشتم ایشون چندمین همکاری هست که داره میره وضعیت همینطور ادامه پیدا کنه علی میمونه و حوضش و ..‌‌..

فردا نوبت دکتر دارم دلم میخواد کارها رو سرانجام بدم بعد درخواست‌ مرخصی بدم به هر حال من حکم مامان اداره رو دارم و یه مامان معمولا در هر حال دلسوز خانواده هست نمیخوام دچار مشکل حادی بشن تا جایی که ممکنه.

یه چیز جالب توی دختر دومی هست هر وقت چالشی داره میگه به شکل فکاهی و خنده دار بهش فکر میکنم تا راحت بگذره خیلی نگاهش برام جالبه .کلا خلق و خو و حتی ظاهرش بیشتر شبیه آقای همسر هست و همسر همیشه میگه دختر دومی خود نوجوونی همسر هست.

اگه هوای شهرتون خوبه خوش به حالتون.من زیر کولر نشستم و دلم یه هوای پاییزی طبیعی میخواد .یکی از آرزوهام که همیشه اینجا میگم اینه که بتونم ۶ماه اول سال رو برم یه جای خنک .یه جای سرسبز کنار آب روان با بوی خاک عشق کنم و نسیم خنک سروصورتم رو نوازش بده .حتما همین نزدیکی ها یه جایی پیدا میشه یه روستای کوچولو که نخواد از شهر ودیار زیاد دور بشی وابستگی کلا خوب نیست اما این خاک جنوب ترکش خیلی سخته .گاهی فکر میکنم کاش جاده ها تو آسمون بودند اونوقت نه دره ای بود نه پیچی نه کوهی و میشد زود از این ور به اون ور رفت.به یه قالیچه سلیمان محتاجم.که هر وقت اراده کنم بپرم رو قالیچه و همه جای این جهان شگفت انگیز رو تماشا کنم .اما همه جای جهان هم قشنگ نیست کاش هیچ جایی نه جنگ باشه نه فقر ونه ظلم ونه بی عدالتی .تا من با قالیچه خیالی ام به هرجا سر بزنم فقط لبخند باشه و ارامش،و شور زندگی.

در پناه خداوند بلند مرتبه ، مهربان و خوش قلب و آرووم و شاد باشید.

سلام اول به دخترای قشنگم که دوستان عزیزو خوش قلبم هم محسوب میشن .

ببخشید اگر نگران شدید هفته قبلی خیلی هفته پرکاری بود یه جلسه بود که مجبور شدم ۱۲ساعت توی ماشین و جلسه پشت سر هم بشینم و بعدش دیگه داغون بودم کتفهام بشدت درد میکرد و انگار سخت آسیب دیده باشن چند روزه دارم مدارا میکنم و احتمالا باید برم دکتر.و من از دکتر رفتن اصلا خوشم نمیاد.

ممنونم ازتون واسه همه محبتهاتون به خدا وجودتون برام خیلی ارزشمنده اینکه هوام رو دارید و دوست دارید یه نگرانی از دوشم بردارید تا همین جاش هم خیلی مرام و معرفت به خرج میدید ممنونم قشنگهای من.بابت دخترا هم دیگه سعی میکنم بسپارم به خدا تا جواب دانشگاه‌ها بیاد ببینم چی میشه.ترجیحم اینه نهایتش تو شهر خودمون برن دانشگاه حداقل خیالمون راحت باشه چون واقعا فضای خوابگاههای خودگردان غیر قابل تحمل هست و نمی‌خوام بخاطر یه مدرک روح و روانشون یه عمر داغون بشه.

اما دورهمی های بعد بابا بعد از ۳ماه با بهتر شدن هوا برگزار شد اولین بارش خیلی خیلی اذیت شدم و .....جای خالیش،بشدت حس میشد .اما گذشت.

بار دوم بهتر بودم هر چند یه تکه از وجودمون نبود اما خوب زندگی ادامه داره.بزرگترا سعی کردن سرگرمی ها و بازی‌های جمعی طراحی کنند که قشنگ بود .خدا رو هزار بار شکر

توی دورهمی ها یه دلخوری های هم پیش میاد ولی خوبیش اینه زود جمع میشه و من که سعی میکنم اصلا نپرسم چی بود و چی شد کلا بی خبری خوش،خبری هست برام.

آهان یه مار بود چند ماه پیش تو حیاط،دخترا دیده بودند چند وقت پیش یه پوست مار دیدم دور گل پیچک های عزیزم دیگه مجبور شدیم هرس کنیم و جناب خرگوش هم تونلی ساخته بود که ما زحماتش رو بر باد دادیم و باغچه رو کامل پر کردیم که یه قورباغه تپلوووو اومد بیرون و کارش نداشتیم .روز جمعه که همه باغچه رو تمیز کردیم روز شنبه عصر که مجبور شدم عینکم بزنم برم تو بالکن دیدم به به خانم یا آقای مار خاکستری با یک متر قد داره از دیوار میره بالا.خدا میدونه چند بار کنارم رد شده و من ندیدمش چون چند ماهی هست که بچه ها دیده بودنش،خلاصه رفت خونه همسایه از یه محیط،بان پرسیدم گفت اگه سریع حرکت میکرده سمی نیست منم گفتم آره بابا اگه سمی بود تا حالا خرگوش،رو نیش،زده بود کلا از بچگی وحشتناک از مار میترسم اما ایندفعه فقط نگاش کردم اونم رفت.به همسر گفتم به همسایه خبر بده.حالا نمیدونم برمیگرده یا همونجا میمونه.

خوب دیگه سرتون درد نیارم در پناه خدای مهربون براتون یه قلب آرووم و یه دنیا ارامش،و سلامتی و امنیت آرزو میکنم .

دیروز اول مهر بود و ما فقط یه دانش آموز داشتیم ته تغاریمون میره کلاس دهم گفتم باهات میام گفت نه بابا زشته.

گفتم خوب من مدرسه رو دوست دارم به جز پارسال همه اول مهرها رفتم مدرسه باهاشون.گفت خوب بیا ولی زود برو نمیگن این دختر کوچولو هست باهاش رفتم و سعی کردم سریع برگردم شب تو تمام گروه‌ها یه عکس از من و اون بود که از یه کلیپ تو مدرسه تو اینستا پخش شده بود همه همکارا و فامیلا می فرستادند .اینقدر خندیدم گفتم میخواستی هیچکی ندونه مامانت باهات اومده کل شهر فهمیدن که هیچ همه جای کشور و شاید دنیا دیدنتو مدرسه شون مراسم باحضور مسئولین شهرستان بود و یه دونه عکس از ما هم بی اونکه متوجه بشیم گرفته بودند